Неверагодная кніга Людмілы Шчэрбы

Прапануем вашай увазе невялікі ўрывак з рамана:

“Няўжо існуе ў гэтым свеце чалавек, якому настолькі неабходна нечая прысутнасць... што ён гатовы зрабіцца жывым вучэбным дапаможнікам? Сумніўна… Якая ж патрэбна смеласць ці адчай, каб папрасіць вось так аб дапамозе? Звярнуцца да першакрыніцы – патэлефанаваць?”
І што я скажу?
1. Ужо нестудэнтка, яшчэ непсіхолаг, рэакцыя на стрэс – 21.12.2012 – канец свету, палю, не супраць выпіць тэкілы, мат – прачытаю лекцыю па этымалогіі любога слова, спорт – толькі па тэлевізары, калі ў выхадныя не кантаваць, дык:
добра, пад’еўшы, паспаць,
добра, паспаўшы, пад’есці,
добра, як нават у сне
зноў-такі спіш ды ясі, -- наведаць бацькоў было б няблага. Сумленне? Думаю, як у кожнага сумлення, што паважае сябе, у яго да мяне прэтэнзій назапасілася. Ах так, адпачынак – па графіку, два тыдні абавязкова, толькі калі я іх брала? Дысцыплінаваць кагосьці? Ды ў мяне нават каты і сабакі сядзяць на галаве, звесіўшы хвасты. (Вось, адчуваю, гэты зласлівы абзац няйнакш як сумленне напісала.) О! А можа, гэта будзе гамеапатыя – лячыць падобнае падобным?
2. Вельмі патрэбнае жыллё.
Ага, а раптам вычварэнец? “Не інтым” – даніна шаблону аб’яваў?
Антызаклік працуе нашмат эфектыўней.
3. Так, я ж пісьменніца. Ці хочаце папазіраваць дзеля кнігі? Гэта не жарт.
Ну не! Гэта самая бязглуздая бязглуздзіца! Падумае, што я ненармальная. Ці… файны спосаб пазнаёміцца! Хто паверыць у тое, што пра ЯГО хочуць напісаць КНІГУ?
-- Дзень добры, я тут гэта… кніжку пра вас напісаць хачу, -- звярнуўся б да мяне таківосьсарамлівазахопленыхлопчык.
-- Пра МЯНЕ? Але што ўва мне надзвычайнага? Што ў маім жыцці ёсць такога – дзеля кніжкі? Паўночны полюс не заваёўвала, параненых з поля бою не выносіла, ДНК не расшыфроўвала, з Фэйсбукам таксама без мяне абышлося, ды я нават не коп. І з парашутам раней памру, чым скочу. “Жыццяў маленькага чалавека” і без майго ў літаратуры звышдастаткова, асобны дзякуй класікам за тужлівую працу. Усё, што я магу распавесці пра сябе, можна прачытаць у сацсетках на любой старонцы. Але вочы хлопчыка гараць апантаным аптымізмам, і яго вера ў тое, што ўсё атрымаецца, ужо пачынае кружыць галаву. Шчырасць за шчырасць – і гоп! Уляпалася, нават не заўважыла як. Важнецкі заразіўшыся паветрана-кропельным энтузіазмам, трансфармуюся ў літарны код кніжнага жыцця. Да таго ж я б заістэрыла. Хто я была? Хто я зараз?
Нетыповая тыповасць? Тыповая нетыповасць?
І ўсё-ткі пад’юджвала патэлефанаваць.
Я вагалася -- кім прадставіцца? Пісьменніцкі інтарэс узяў перамогу над кватаранскім.
“Няўжо існуе ў гэтым свеце чалавек, якому настолькі неабходна нечая прысутнасць... што ён гатовы зрабіцца жывым вучэбным дапаможнікам? Сумніўна… Якая ж патрэбна смеласць ці адчай, каб папрасіць вось так аб дапамозе? Звярнуцца да першакрыніцы – патэлефанаваць?”
І што я скажу?
1. Ужо нестудэнтка, яшчэ непсіхолаг, рэакцыя на стрэс – 21.12.2012 – канец свету, палю, не супраць выпіць тэкілы, мат – прачытаю лекцыю па этымалогіі любога слова, спорт – толькі па тэлевізары, калі ў выхадныя не кантаваць, дык:
добра, пад’еўшы, паспаць,
добра, паспаўшы, пад’есці,
добра, як нават у сне
зноў-такі спіш ды ясі, -- наведаць бацькоў было б няблага. Сумленне? Думаю, як у кожнага сумлення, што паважае сябе, у яго да мяне прэтэнзій назапасілася. Ах так, адпачынак – па графіку, два тыдні абавязкова, толькі калі я іх брала? Дысцыплінаваць кагосьці? Ды ў мяне нават каты і сабакі сядзяць на галаве, звесіўшы хвасты. (Вось, адчуваю, гэты зласлівы абзац няйнакш як сумленне напісала.) О! А можа, гэта будзе гамеапатыя – лячыць падобнае падобным?
2. Вельмі патрэбнае жыллё.
Ага, а раптам вычварэнец? “Не інтым” – даніна шаблону аб’яваў?
Антызаклік працуе нашмат эфектыўней.
3. Так, я ж пісьменніца. Ці хочаце папазіраваць дзеля кнігі? Гэта не жарт.
Ну не! Гэта самая бязглуздая бязглуздзіца! Падумае, што я ненармальная. Ці… файны спосаб пазнаёміцца! Хто паверыць у тое, што пра ЯГО хочуць напісаць КНІГУ?
-- Дзень добры, я тут гэта… кніжку пра вас напісаць хачу, -- звярнуўся б да мяне таківосьсарамлівазахопленыхлопчык.
-- Пра МЯНЕ? Але што ўва мне надзвычайнага? Што ў маім жыцці ёсць такога – дзеля кніжкі? Паўночны полюс не заваёўвала, параненых з поля бою не выносіла, ДНК не расшыфроўвала, з Фэйсбукам таксама без мяне абышлося, ды я нават не коп. І з парашутам раней памру, чым скочу. “Жыццяў маленькага чалавека” і без майго ў літаратуры звышдастаткова, асобны дзякуй класікам за тужлівую працу. Усё, што я магу распавесці пра сябе, можна прачытаць у сацсетках на любой старонцы. Але вочы хлопчыка гараць апантаным аптымізмам, і яго вера ў тое, што ўсё атрымаецца, ужо пачынае кружыць галаву. Шчырасць за шчырасць – і гоп! Уляпалася, нават не заўважыла як. Важнецкі заразіўшыся паветрана-кропельным энтузіазмам, трансфармуюся ў літарны код кніжнага жыцця. Да таго ж я б заістэрыла. Хто я была? Хто я зараз?
Нетыповая тыповасць? Тыповая нетыповасць?
І ўсё-ткі пад’юджвала патэлефанаваць.
Я вагалася -- кім прадставіцца? Пісьменніцкі інтарэс узяў перамогу над кватаранскім."